Η γενιά του Μνημονίου

Τι ζούμε λέμε όλοι κάθε μέρα. Και μετά από αυτό που συνέβη στην Κύπρο τις προάλλες και το δημόσιο ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη σκέφτηκα το όνομα της γενιάς μετά τη γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά του Μνημονίου.

Δε ξέρω γιατί δεν έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως ως όρος αλλά είχαν ευρέως χρησιμοποιηθεί όροι όπως η γενιά των 700 ευρώ (επί Καραμανλή πάντα) αλλά για το Μνημόνιο χρησιμοποιούνται ευρέως οι όροι μνημονιακός- αντιμνημονιακός και αυτό γιατί ο σκοπός πλέον είναι ο διχασμός μετά τον πόλεμο - όπως ακριβώς μετά τον ΒΠΠ- φοβερό.

Η γενιά του Μνημονίου είναι εξυπνότερη, γρηγορότερη, ανοικτότερη από τη γενιά του Πολυτεχνείου αλλά έχει ένα μεγάλο, τεράστιο πρόβλημα. Των πηγών. Δεν είναι αυτάρκης. Όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως πνευματικά. Οι πηγές που διαβάζει και αναφέρεται είναι κάτι υποκουλτούρες. Και λέω να αναφέρω μερικές πηγές σκέψης που όσο μπορώ τις διαβάζω αλλά είναι άγνωστες.

O Σαραντάκος (προς θεού δεν μπορώ εγώ να μιλήσω για το Σαραντάκο) λέει κάτι
Ωστόσο, ο ισόβιος αποκλεισμός είναι ηλίθια ποινή που αντιβαίνει στον σωφρονιστικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει μια τιμωρία.

που μου δίνει αφορμή να πω για τη δικαιοσύνη... Δεν υπάρχουν πηγές δικαιοσύνης, για να υπάρχει εμπιστοσύνη το 3ο έλλειμμα, μετά το πνευματικό και το οικονομικό.

Το 4ο επίσης είναι το έλλειμμα του (ευ) αγωνίζεσθαι, καθώς ο Κατίδης είναι ΑΘΛΗΤΗΣ... ο αθλητισμός υποτίθεται προάγει το φίλαθλο πνεύμα, να θυμίσω την Παπαχρήστου που πάλι την τιμώρησαν με αποκλεισμό;;; αναρωτιέμαι αλήθεια αν το κάνουν επίτηδες... γιατί αν το κάνουν πετυχαίνουν το διχασμό.

Τα ελλείματα άρα είναι είναι πέρα από το οικονομικό, αλλά δε χρειάζεται να αγχωθεί κανείς, γιατί και τα κακά όπως και τα καλά τελειώνουν, αρκεί να αρχίσεις να κάνεις κάτι για αυτά (και για τα δύο). Και τι κάνεις για το συγκεκριμένο; πχ διαβάζεις λίγο Λιαντίνη

Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

για να θυμηθούμε ποιοι αλήθεια είμαστε. Και να σκεφτούμε λίγο για να συνέρθουμε από το σοκ. Και δεν είναι δικό μας, παγκόσμιο είναι. Μετά το Χάος έρχεται η Δημιουργία.

Μακροπρόθεσμα, όμως, μόνη ασπίδα είναι η γνώση όπως λέει και ο Μαυρωτάς.. Η γνώση των παλιών αυτοκαταστροφών μας από διχασμούς. Η κεντρική πλατεία στην Αθήνα είναι η Ομόνοια
Και στην τελική στην Ελλάδα ζούμε, όλα τα έχουμε το μόνο που δε θέλουμε είναι το Χάος :) 

Σχόλια